บทความสั้น: ผมเห็นอะไรในวิไลรัมภา?

ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วสำหรับบทสุดท้ายของละครซีรีส์เรื่องดังแห่งปีอย่าง “สุภาพบุรุษจุฑาเทพ” ซึ่งถึงแม้ผมอาจเคยพูดถึงละครเรื่อง “คุณชายรณพีร์” ในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เนื่องด้วยหลายๆปัจจัยที่ทำให้ผมอดนึกถึงหนังดังจากยุค 80’s อย่าง Top Gun ไม่ได้…ซึ่งหนังจริงๆมันไม่ได้แย่หรอก แต่บ่อยครั้งที่ผมเห็นแล้วรู้สึกว่า “งั้นเราดูละครอยู่ทำไม ไปดูหนังจริงเลยไหม?”

แต่เหมือนทางเบื้องบนจะเป็นใจครับ พวกเขาได้ส่งตัวละครตัวหนึ่งที่ทำให้ละครเรื่องนี้สนุก น่าตื่นเต้นและเร้าใจมากๆ เธอคือ มล.วิไลรัมภา เทวพรหม

พล็อตหลักละคร
สรุปง่ายๆ คุณชายรณพีร์ไปรักกับดาราสาวผู้ยากจน และต้องฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆทั้งความแตกต่างทางชนชั้นและเพื่อนรักของพระเอกที่ไปแอบชอบดาราสาวจนถึงกับถอนหมั้นกับคู่รักของตน รวมถึงคู่หมั้นที่ทางตระกูลเทวพรหมและจุฑาเทพหมั้นหมายไว้แล้ว…นั่นคือ “วิไลรัมภา” หญิงสาวผู้มีกิริยาท่าทางเรียบร้อย แต่แฝงไปด้วยความดุร้ายและน่ากลัว

วิเคราะห์ตัวละคร
ใครที่ตามดูละครเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นจะรู้ว่าวิไลรัมภานั้นปากหมาอย่างร้ายกาจ เธอกับมารตีจะทะเลาะกันบ่อยๆจนพี่คนโตอย่างเกษราต้องเข้ามาห้าม แต่ดูเหมือนว่าใน”คุณชายรณพีร์”นี้ทั้งคู่สมานฉันท์และยอมร่วมมือกันเพื่อกำจัดเพียงขวัญและเพื่อให้ตระกูลเทวพรหมกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง หลังจากที่คว้าน้ำเหลวมาโดยตลอดในด้านความรักกับตระกูลจุฑาเทพ นอกจากนี้เธอทำให้ผมนึกถึง “รัชนก” ในแรงเงาอีกด้วย…เพราะเธอโดดเด่นมากในด้านการตีสองหน้า พอเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่และคุณชายรณพีร์จะเรียบร้อย แสนดีดุจผ้าพับไว้ แต่พอเวลาโมโหหรือโกรธแค้นเมื่อไหร่เธอจะกลายสภาพเป็นสาวโรคจิตผู้เก็บกดทันที…ซึ่งข้อหลังนี่แหละที่ทำให้พบค้นพบบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้ละครเรื่องนี้สนุกและน่าติดตามมากๆ

เธอทำให้ผมนึกถึงตัวละครสองตัวที่ Jack Nicholson เคยรับบทไว้…นั่นคือ Joker (จาก Batman (1989)) และ Jack Torrance (จาก The Shining (1980)) เพราะปูมหลังของบุคคลทั้งสามนั้นคลายกันมากอย่างไม่น่าเชื่อ

– วิไลรัมภา
ผมเชื่อว่าตอนแรกเธอไม่ได้เลวหรือเป็นคนไม่ดีหรอก แต่บังเอิญว่าทางบ้านน่าจะปลูกฝังความเชื่อเรื่องที่เธอต้องแต่งงานกับคุณชายรณพีร์มากเกินไป เธอจึงเกิดความรู้สึกว่า”ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นของฉันเท่านั้น” และทุกอย่างก็มาถึงจุดเดือดเมื่อเธอพบว่าคุณชายรณพีร์นั้นไปชอบเพียงขวัญ นางเอกหนังผู้ยากจน…เธอจึงเปลี่ยนความผิดหวังเป็นความแค้น ดังจะเห็นได้ในฉากเขียนกระจกอันลื่อลั่น (และน่าจะทำให้เอสเธอร์คว้ารางวัลนักแสดงสมทบหญิงยอดเยี่ยมไปครอง…หลายคนว่าอย่างนั้น) ซึ่งแสดงให้เห็นความแค้นฝังใจในตัวเพียงขวัญ

– Joker
ในหนังฉบับนี้ (ซึ่งเป็นหนัง Batman ที่ผมรักมากที่สุด) Joker (ซึ่งเดิมคือ Jack Napier) เป็นลูกน้องของหัวหน้าแก๊งอันธพาลที่ใหญ่คับเมือง วันหนึ่งเขาถูกส่งให้ไปถล่มโรงงานผลิตสารเคมี แต่ขณะที่กำลังต่อสู้กับ Batman นั้นตัว Joker เองเกิดพลาดท่าตกลงไปในถังสารเคมี ทำให้ใบหน้าของเขาเละไปจากเดิมและเกิดความแค้นฝังใจในตัว Batman ตั้งแต่นานมา

– Jack Torrence
Jack และครอบครัวเดินทางไปพักผ่อนช่วงฤดูหนาวที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โดย Jack จะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเขียนนิยาย…หารู้ไม่ว่าที่โรงแรมเหล่านั้นมีภูตผีที่คอย”ปั่นหัว”สมาชิกในครอบครัวทุกคนรวมถึง Jack เองด้วย จนท้ายที่สุดแล้ว Jack ก็จงเกลียดจงชังลูกเมียตัวเองถึงขนาดตามไล่ฆ่าในช่วงท้ายของหนังเลยล่ะ

จากสามตัวอย่างนี้เราจะเห็นได้ว่าตัวละครทั้งหมดนี้ล้วนถูกแรงกดดันจากสังคมและสิ่งเร้ารอบตัว ความเลวร้ายในจิตใจจึงถูกแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ใครจะไปรู้ล่ะ? บางทีถ้าสะใภ้ตระกูลจุฑาเทพถูกกระตุ้นด้วยแรงขับเคลื่อนเหล่านี้เป็นเวลานานๆ ธาตุแท้ของพวกเธอก็อาจไม่ต่างกับนางอิจฉาก็ได้
—————————————–
จะว่าไปโครงสร้างตัวละครแบบนี้เป็นส่วนประกอบสำคัญในภาพยนตร์หลายๆแนว (genre) โดยเฉพาะหนังแนว Vigilante (ต่อไปจะขอเรียกว่าหนังแนว”ศาลเตี้ย”) ซึ่งผมชอบดูมาก พล็อตหลักของหนังแนวนี้คือตัวละครเอกในช่วงแรกก็จะยังเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ใช้ชีวิตไปตามปกติจนกระทั่งมีเหตุการณ์มากระทบจิตใจ (ซึ่งอาจเป็นได้ตั้งแต่การถูกผู้ร้ายฆ่าลูกเมียของตน ไปจนถึงการโดนรุมข่มขืน) หลังจากนั้นตัวละครเอกก็จะมองโลกในแง่ร้ายและระบายอารมณ์โกรธออกมาผ่านการใช้อาวุธสังหารผู้ที่เคยทำร้ายจิตใจของตน

จะว่าไป…หลังจากที่วิไลรัมภาผิดหวังจากการที่ไม่ได้รักกับคุณชายรณพีร์ ชีวิตเธอจะเป็นยังไงต่อนะ?
—————————————-
แบบ A (Lady Snowblood/Thriller: A Cruel Picture/Ms .45/Kill Bill)
วิไลรัมภาผิดหวังและเสียใจจนไม่เป็นทำอะไรไปหลายเดือน หลังจากนั้นเธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากให้ทางตระกูลอับอายไปมากกว่านี้ ขณะที่หนีออกมานั้นเธอถูกคนร้าย 5 คนรุมข่มขืนและชิงทรัพย์ไป เธอรู้ตัวอีกทีที่โรงพยาบาลว่าขณะนี้เธอเริ่มติดเชื้อกามโรคจากคนร้ายห้าคนนั้นแล้ว เธอจึงต้องรีบแก้แค้นให้ได้ก่อนที่โรคร้ายจะคร่าชีวิตเธอ…ทว่าหลังจากล้างแค้นสำเร็จแล้วเธอมีอาการป่วยทางจิตบางประการ คือเธอจะหวาดระแวงผู้ชายทุกคนที่เข้ามาย่างกรายใกล้เธอจนทำให้บ่อยครั้งที่เธอยิงผู้ชายที่คิดรักเธอจริงๆ แต่เธอไม่เสียใจ…เพราะปมอดีตของเธอที่ทำให้เธอคิดว่าผู้ชายทุกคนนั้นอันตรายเหมือนกัน

(ตอนจบยังไม่ได้คิดไว้ แต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่แน่ๆ)
แบบ B (Natural Born Killers/True Romance/เรื่องตลก 69/กล่อง)
วิไลรัมภาตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปทำงานเป็นผู้จัดการในร้านตัดเสื้อแห่งหนึ่ง…ทว่าหนึ่งในคุณชายทั้งห้าของจุฑาเทพเกิดมีปากเสียงอย่างหนักกับภรรยาของเขาและแยกทางกันในเวลาต่อมา (ครับ ผมอยากจะสอนคนอ่านว่าชีวิตจริงมันไม่ได้แฮปปี้เอ็นดิ้งเสมอไปหรอก/ผู้เขียน) ซึ่งก็ให้บังเอิญว่าเขาและเธอต่างก็มีใจให้กัน เขาและเธอต่างคบหาด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันจนกระทั่งวันหนึ่งพระเอกของเราถูกกลุ่มคนร้ายรุมซ้อมและพยายามแย่งกระเป๋าเอกสารของเขา เขาต่อสู้และชิงเอากระเป๋าคืนมาได้ ขณะที่ทั้งคู่เดินทางมาที่วังนั้นเองเขาพบว่าย่าเอียดและคนใช้ในบ้านทั้งหมดถูกฆ่าตาย นั่นหมายความว่านอกจากคนร้ายจะรู้ว่าเขาเป็นใคร (ก็แหง เป็นคุณชายดังระดับประเทศซะขนาดนั้น/ผู้เขียน) แล้ว คงมีการเข้าใจผิดเกี่ยวกับกระเป๋าเอกสารแน่ๆว่าอาจเป็นของที่ทางการกำลังตามล่า ทั้งคู่ตัดสินใจเปิดกระเป๋าดูของแล้วมีสีหน้าตกตะลึงสุดขีด (คนดูจะไม่รู้นะครับว่ามีอะไรอยู่ในนั้น)

ระหว่างทางที่ทั้งคู่ทั้งคู่ขับรถหนีออกมา พวกเขาได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับกระเป๋าลึกลับที่ทางการกำลังตามหาอยู่ บ้างก็ว่ามีเงิน บ้างว่ามียาเสพติด บ้างว่ามีมนตร์ดำ บ้างว่ามีระเบิดนิวเคลียร์ขนาดจิ๋ว แต่เขาและเธอก็ตัดสินใจเก็บกระเป๋าไว้กับตัวเพราะทั้งคู่ไม่ได้เอาอะไรติดตัวออกมาเลยขณะที่หนีออกมา และคิดว่าหากเอากระเป๋าไปทิ้ง ยังไงเสียตนก็อาจถูกฆ่าตายอยู่ดีหากโจรมันไม่เชื่อว่าตัวเองทิ้งกระเป๋าไปแล้ว…ทั้งคู่หนีไปเรื่อยๆ พบกับตัวละครต่างๆมากมาย ตอนจบจะมีการหักหลังกัน พระเอกและวิไลรัมภาถูกฆ่าตายทั้งคู่ ผู้ร้ายแย่งกระเป๋าไปได้แต่ถูกผู้ร้ายอีกกลุ่มฆ่าทิ้งเพื่อชิงกระเป๋า และผู้ร้ายอีกลุ่มแย่งกระเป๋าไปได้แต่ถูกผู้ร้ายคนละกลุ่มฆ่าทิ้งเพื่อชิงกระเป๋า และผู้ร้ายคนละกลุ่มแย่งกระเป๋าไปได้แต่ถูกผู้ร้ายอีกกลุ่มฆ่าทิ้งเพื่อชิงกระเป๋า วนอย่างนี้ไปเรื่อยๆไม่จบสิ้น
——————————————
ท้ายที่สุด ผมไม่สนนะครับว่าใครจะมองผมว่ายังไง…แต่ท่ามกลางพล็อตละครที่รันทด (ปนน้ำเน่า)เช่นนี้ นางอิจฉามีบทบาทสำคัญมากๆในการทำให้ละครน่าติดตาม

ผมคงไม่โดนโห่ใช่ไหมครับถ้าผมจะบอกว่าผมเป็นกองเชียร์ของวิไลรัมภา และคิดว่าเธอน่าจะติดอันดับนางร้ายแห่งปีแน่ๆ

Quick Review#001

เซคชั่นใหม่ของบล็อกที่รวบรวมการรีวิวแบบสั้นๆของสิ่งต่างๆที่มีทั้งงานเขียนที่เคยเขียนในกรุ๊ป ALLFilmLovers และที่อื่นๆ รวมถึงบทความรีวิวที่เขียนลงที่นี่เฉพาะ ครั้งแรกนี้เราเริ่มด้วยรีวิวหนังสองเรื่องสองรสที่เคยเขียนลงกรุ๊ป ALLFilmLovers อย่าง”The Thing” (ฉบับปี 1982) และหนังไทยอย่าง”เมืองในหมอก”

————————

The Thing – ไอ้ตัวเขมือบโลก (1982)

ผลงานรีเมคหนังสุดคลาสสิคที่เคยทำกันมาแล้วในยุค 50’s ของ John Carpenter ที่สามารถสร้างอารมณ์ผวาให้คนดูได้มากจนกลายเป็นหนึ่งในหนังสยองคลาสสิคไปแล้ว

หนังเปิดมาด้วยภาพเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งสัญชาตินอร์เวย์ไล่ยิงหมาที่วิ่งบนหิมะ ซักพักมันก็วิ่งมาถึงศุนย์ทดลองวิทยาศาสตร์ของอเมริกา ซึ่งหลังจากนั้นไม่มีใครรู้หรอกว่าเจ้าหมาตัวนั้นจะมาแพร่ตัวเอเลี่ยน(ที่เรียกกันในเรื่องว่า The Thing ตามชื่อหนัง) เนื่องจากมันอยู่แถวๆศูนย์ทดลองของนอร์เวย์ที่ค้นพบซากยานมนุษย์ต่างดาวที่ถูกแช่แข็ง โดยเชื้อเอเลี่ยนนี่จะเข้าไปครอบครองร่างกายของผู้ติดเชื้อโดยที่คนๆนั้นไม่รู้ตัว…และรอเวลาที่พวกมันจะทะลุออกมาจากร่างเหยื่อเพื่อขย้ำใครซักคนหรือหาเหยื่อครอบครองร่างกายคนใหม่ วิธีเดียวที่จะเอาชนะพวกมันได้คือการเผาทั้งเป็น!

หนังโดยรวมลุ้นระทึกและน่ากลัวดี เพราะหนังเรื่องนี้ได้สะท้อนให้เห็นถึงภาวะของมนุษย์ในยามกลัว ที่มักจะเกิดความหวาดระแวงซึ่งกันและกันดังเช่นในเรื่องนี้ที่ทุคนเริ่มระแวง ไม่แน่ใจว่าไอ้ที่ยืนข้างๆเนี่ยจะกลายร่างเป็นเอเลี่ยนเมื่อไหร่ (ไม่ต่างกับ Night of The Living Dead ที่ผู้รอดชีวิตมีปมขัดแย้งกันในที่หลบภัยทั้งๆที่พวกเขาก็หนีซอมบี้เหมือนกัน) ที่สำคัญคือ Special Effects เจ๋งมากครับ! ไส้ทะลักเลือดสาดได้เหมือนจริงจนคุณสามารถหลอกใครต่อใครก็ได้ว่าหนังเรื่องนี้เพิ่งถ่ายเสร็จอาทิตย์ก่อน

โดยรวมนี่คือหนึ่งในหนังสยองสุดโปรดของผมที่คุณไม่ควรพลาด!

คะแนน: 5/5

———————–

เมืองในหมอก (2521)

หัวหอกของหนังไทยสุด cult ในตำนาน…กับการเป็นหนัง”มาก่อนกาล”ในสไตล์ Film noir/Slasher film เรื่องแรกๆของไทยที่แม้รายได้จะไม่ดีนัก แต่มันเป็นชื่อที่นักดูหนังไทยต้องรู้จักทุกคนไปเสียแล้ว

หนังว่าด้วยเรื่องของ”ฝง”สาววัยรุ่นผู้อาศัยกับแม่ในโรงแรมที่ทั้งคู่ดำเนินกิจการในหมู่บ้านเล็กๆในชนบท ทั้งคู่จะฆ่าแขกที่มาพักเพื่อนำเงินที่ได้ไปใช้เดินทางตามหาพี่ชายที่หนีไปอยู่ในเมืองใหญ่…ทว่าความกลัวและความรู้สึกผิดของทั้งคู่หลังจากได้ฆ่าคนนั้นค่อยๆมีมากขึ้นจนกระทั่งการมาถึงของแขกคนสุดท้ายที่จะทำให้ทั้งคู่ไม่เหมือนเดิมอีกตลอดไป

หนังสะท้อนการกดขี่ของคนในเมืองกับคนในชนบทและคนในชนบทด้วยกันเองได้อย่างแยบคายและสามารถนำมาผสมกับหนังสไตล์ Film noir ที่เน้นการจัดแสงแบบมืด/ตัวละครที่ซ่อนอารมณ์/การฆาตกรรมที่เข้มข้นและบทสรุปเกินคาดเดา ในขณะที่การแสดงของนักแสดงทุกคนในเรื่องนี้ที่สุดยอดมากๆ แต่คนที่”แหวก”สุดๆก็คือคุณสรพงษ์ ชาตรีซึ่งเล่นเป็นพี่ชายของฝง การแสดงของแกในเรื่องทั้งแข็งทื่อ และมีการพูดที่ไม่เป็นธรรมชาติแม้แต่น้อย….ที่ทิ้งไว้ให้คนดูได้ตีความเอาเองว่าการที่ผู้กำกับอย่างคุณเพิ่มพล เชยอรุณ”เจตนา”ให้นักแสดงคุณภาพอย่างสรพงษ์มาเล่นในแบบแข็งทื่อคล้ายหุ่นยนต์นั้นต้องการสื่ออะไร?

ท้ายที่สุด นี่คือตัวอย่างหนังที่พิสูจน์ให้เราเห็นว่าต่อให้สภาพฟิล์มหนังจะแย่ขนาดไหน…แต่ถ้าองค์ประกอบทั้งหมดสมบูรณ์แบบ มันคือหนังที่ทุกคนควรดูครับ

คะแนน: 5/5
——————-
หมายเหตุ: คุณสามารถหาภาพยนตร์เรื่องนี้มาชมได้ทางดีวีดี เพราะนี่คือหนึ่งในหนังไทยที่สหมงคลนำมาทำเป็นดีวีดีในโปรเจกต์”สืบสานตำนานหนังไทย จากสุดยอดผู้กำกับ”…ผมไม่แน่ใจว่าเขา transfer ใหม่จากฟิล์มหรือเปล่าเพราะสีมันซีดมากๆรวมถึงมีรอยข่วนฟิล์มพอควร (ซึ่งถ้า transfer ใหม่จริงก็น่าจะมีการแต่งภาพให้ดีเหมือนโปรเจกต์ Remaster หนังของไฟว์สตาร์) ไม่แน่ใจว่าเรื่องอื่นในโครงการดีวีดีดังกล่าวจะเป็นแบบนี้ไหม?

ซ.ต.พ.- กรณีศึกษาของเนตรนภัส…

โดยปกติผมเป็นคนที่ไม่ค่อยได้ดูละคร ยกเว้นเสียแต่ว่าพ่อแม่ผมจะดูหรือเรื่องนั้นมันฮิตมากจริงๆจนเราต้องหาทางอยากดูให้จนได้…เช่นกรณีละคร”วนิดา”เมื่อหลายเดือนก่อน จะว่าไปสิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตในละครเรื่องนี้คือตัวละครอย่าง”พิสมัย”ที่ตอนแรกก็จะได้แต่งงานกับพระเอกแล้ว แต่จู่ๆก็มีนางเอกอย่าง”วนิดา”มาแทนที่…ส่งผลให้นิสัยของเธอเปลี่ยนจากหน้ามือไปเป็นหลังมือ ตอนนั้นผมตั้งคำถามในใจนะว่า “ตกลงใครกันแน่ที่เป็นตัวร้ายระหว่างพิสมัยกับวนิดา?” อันที่จริงผมคงจะลืมคำถามนี้ไปโดยสิ้นเชิงหากไม่ได้ดูละครสุดฮิตในขณะนี้อย่าง….

สามหนุ่มเนื้อทอง!

แม่ผมดูละครเรื่องนี้นะ แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก แต่บังเอิญไปเจอสเตตัสของเพื่อนคนนึงในเฟสบุ๊คเขียนทำนองว่า “สงสารแหนมอ่ะ โดนคนรักเปลี่ยนใจไปชอบนางเอกแทน” นั่นจึงทำให้ผมต้องมาพิสูจน์ถึงกรณีนี้ซะทีว่าถ้าผมเป็นพระเอก…ผมจะทิ้งลงไหม?

————————————-

เมื่อมองภายนอก เนตรนภัสหรือ”แหนม”ก็คือหญิงสาวที่สวย ดูดี มีฐานะ ใครเห็นเป็นต้องชอบ แต่ลักษณะนิสัยของ”แหนม”คือ ถ้ารักใครแล้วจะรักสุดหัวใจ ไม่สนว่าคนๆนั้นจะชอบด้วยหรือไม่…พูดง่ายๆคือเอาแต่ใจและพยายามทำทุกทางให้คนๆนั้นรักและแต่งงานกับตน

ผมลองไปเยี่ยมชมตามเว็ปบอร์ดในพันธ์ทิพย์แล้วก็พบกับสิ่งที่ไม่ได้เหนือความคาดหมายเลย ใครๆก็สงสารแหนมทั้งนั้น! เพราะเธอคือตัวแทนของผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทิ้งเพียงเพราะไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่าทั้งๆที่จะแต่งงานกันแล้ว ซึ่งฟังดูน่าละอายเหมือนกันนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ…ใครจะไปรู้ล่ะว่าวัชจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงอีกกี่คนกันแน่? โดยส่วนตัวผมถือว่ากรณีนี้น่าสนใจนะ เพราะมีไม่บ่อยครั้งที่ตัวอิจฉาจะได้รับความสงสารจากคนดูมากกว่านางเอกเสียเอง ดังนั้นผมจึงลองพยายามหาละครตอนแรกๆมานั่งดู แล้วผมพบว่า…

ความคิดเห็นของเรา

โดยส่วนตัวแล้วนะ ถามว่าแหนมสวยมั้ย…ก็สวยดีนะ (ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผู้แสดงด้วย 😀 ) แต่หลังจากที่ได้ย้อนกลับไปดูตอนแรกๆของละคร  เรารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน จะไปไหน…จะไปทำอะไรกับใครก็จะถูกเธอซักประวัติอย่างละเอียดประดุจเป็นเจ้าหน้าที่ซักผู้ต้องสงสัยยังไงยังงั้น (ซึ่งตรงกันข้ามกับช่วง flashback ของละครที่ฉายให้ดูว่าก่อนหน้านี้เธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยดีและน่ารักมาก) และก็เหมือนจะพยายามดึงวัช(พระเอกในเรื่อง)มาแต่งงานให้ได้ทั้งๆที่คบกันมาได้แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ในที่นี้ผมไม่ได้หมายความว่าคุณต้องคบกันเป็นสิบๆปีก่อนแต่งงานนะ แต่อยากจะบอกว่าถ้าเป็นไปได้ควรจะปล่อยให้มันเป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า อยากแต่งงานเมื่อไหร่ความรู้สึกนั้นก็จะมาเอง…ไม่ใช่ว่าจะต้องแต่ง ณ เดี๋ยวนั้น ณ ตอนนั้น

เอาง่ายๆ ก็เหมือนกับคุณปลูกต้นไม้นั่นแหละ คุณต้องรดน้ำ ต้องพรวนดิน กำจัดวัชพืช…ทำทุกอย่างแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ใช่ตะบี้ตะบันว่ามันต้องโตเดี๋ยวนี้ ต้องออกผลเดี๋ยวนั้น ไม่งั้นคุณจะปลูกต้นไม้ไปทำไมล่ะ? คุณไปซื้อผลไม้ในตลาดหรือซื้อเป็นต้นใหญ่ๆมาไม่ง่ายกว่าเหรอ? แต่สำหรับความรัก…ไม่รู้สิ ผมยังไม่เคยมีประสบการณ์ แต่เท่าที่รู้มันไม่มี”ผลไม้”หรือ”ต้นไม้ใหญ่ๆ”เหมือนในกรณีด้านบนแน่ๆ …ก็ความไว้ใจมันไม่ได้มีปุ๋ยเร่งโตหรือปุ่ม Fast Forward นี่ครับ

ไม่ทราบว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ในที่สุดตอนท้ายเรื่อง วัชทิ้งแหนมได้เป็นผลสำเร็จเพราะซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง…ซึ่งโดยส่วนตัวก็รู้สึกว่าทำอย่างนี้มันไม่ผิดนะ เพราะบ่อยครั้งที่ผมก็ซื่อสัตย์ความรู้สึกในหลายๆเรื่องที่ไม่ใช่ความรัก แต่กับตัวแหนมเองล่ะ? ผมก็อดสงสารไม่ได้นะ…จู่ๆโดนฝ่ายชายมาบอกหลายรอบอยู่นั่นแหละว่าไม่ได้ชอบทั้งๆที่เธอและวัชเองกำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว แต่จะว่าไปถ้าเธอยอมผ่อนปรนกับอะไรหลายๆอย่างในชีวิต รู้จักการให้อภัยและยึดมั่นถือมั่นน้อยกว่านี้ เธอจะเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากเลยล่ะ

สำหรับตัว”วัช”ผมไม่ขอพูดอะไรมากแล้วกัน(เพราะไม่ได้ดูทุกตอน) แต่เข้าใจว่าน่าจะทิ้งแหนมไปเพราะเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกว่าในนาทีสุดท้าย…ถามว่าผิดไหม มันอาจผิดนะ แต่เราคิดว่ามันยังดีกว่าการโกหกความรู้สึกตัวเองแล้วไปบอกเลิกกันตอนมีลูกมีครอบครัวแล้ว เพราะคนที่เสียใจอาจไม่ใช่แค่ตัวแหนมเอง แต่อาจรวมถึงตัวลูกๆที่อาจมีปมด้อยจากเรื่องนี้ในอนาคตก็เป็นได้

————————————

บทสรุป

แม้ว่ากรณีศึกษาครั้งนี้จะมีสภาพคล้ายๆนิทานขนาดสั้นในนิทานเวตาล ผมกลับตอบไม่ได้ว่าถ้าผมเป็นวัช ผมจะกล้าทิ้งแหนมลงไหม? เพราะใครจะไปรู้ล่ะว่าสิ่งที่เราเห็นตรงหน้านั้นอาจมีอะไรที่เลวร้ายซ่อนอยู่อย่างเงียบๆก็เป็นได้

จะว่าไป…ผมเขียนมาถึงตรงนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้มันดูซีเรียสเกินกว่าที่ควรจะเป็น ไม่มีมุขตลก(เห่ยๆ)แบบตอนก่อนๆของซ.ต.พ. แต่การพิสูจน์ครั้งนี้ทำให้รู้ว่าบางครั้งชีวิตคนเราไม่ต้องไปคาดหวังกับสิ่งต่างๆมากเกินไป เช่นการที่เราคาดหวังในเรื่องความรักมากเกินไปก็อาจทำให้เป็นทุกข์ได้ดังเช่นในละครเรื่องนี้

…หรืออย่างน้อยที่สุดก็ดูได้จากการพิสูจน์ครั้งนี้ของผมที่ไม่มีผลลัพธ์ดังที่ได้คาดหวังไว้ แต่ได้อะไรที่สวยงามน่าจดจำไม่แพ้กัน

ปล. ละครเรื่องนี้พี่พิตต้าเล่นดีมากครับ

————————————–

หมายเหตุ เนื่องจากผมไม่ได้ดูละครเรื่องนี้ทุกตอน หากมีบางสิ่งที่คลาดเคลื่อนจากในละคร ขออภัยมา ณ ที่นี้